Oswald Balzer był uczonym specjalizującym się w historii ustroju i prawa Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Zajmował się także wydawnictwem źródeł oraz pogłębiał wiedzę o archiwaliach. Był profesorem i rektorem Uniwersytetu Lwowskiego.

Urodził się 23 stycznia 1858 roku w Chodorowie. Wychowywał się w rodzinie austriackiego urzędnika Franza Balzera i Antoniny Kloss. Naukę rozpoczął od szkoły ludowej, która mieściła się w miejscowości rodzinnej. Edukację kontynuował we Lwowie, gdzie ukończył gimnazjum i zdał maturę. Rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim, a następie przeniósł się na Uniwersytet Jagielloński. W Krakowie poznał wybitnych historyków z krakowskiej szkoły historycznej – Michał Bobrzyńskiego i Stanisława Smolkę. W 1883 roku obronił doktorat z prawa i wyjechał na studia do Berlina.

W 1885 roku habilitował się, następnie w 1887 roku został profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Lwowskim, a od 1890 roku był już profesorem zwyczajnym. Dwukrotnie pełnił funkcję dziekana na Wydziale Prawa, a w roku akademickim 1895/1896 powierzono mu stanowisko rektora Uniwersytetu Lwowskiego. W 1891 roku pracował też jako dyrektor Archiwum Krajowego Aktów Grodzkich i Ziemskich we Lwowie. Zajmował się gromadzeniem archiwaliów i kształceniem młodych archiwistów. W roku 1901 brał udział w założeniu Towarzystwa dla Popierania Nauki Polskiej, a w 1912 roku został prezesem tej organizacji.

Pomimo faktu, że pochodził z rodziny austriacko-niemieckiej był gorącym polskim patriotą i sympatykiem Słowiańszczyzny. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę zaangażował się w debatę na temat polskiego godła i nazwy określającej polską walutę. W 1921 roku otrzymał Order Orła Białego jako pierwszy przedstawiciel nauki, a w 1928 roku odznaczono go Złotym Krzyżem Zasługi. W tym samym roku został też honorowym obywatelem Lwowa.

Oswald Balzer zmarł 11 stycznia 1933 roku we Lwowie i spoczął na Cmentarzu Łyczakowskim.

Zobacz również: