16 listopada 1943 r. banderowcy napadli wieś Huta Stara w powiecie kostopolskim województwa wołyńskiego.  Tego dnia 1200 ukraińskich nacjonalistów zaatakowało, gromadzących się polskich cywilów i uciekinierów. Stacjonująca w Hucie samoobrona i Armia Krajowa ocaliła wieś od rzezi, rozbijając upowców.

Nieistniejąca już wieś Huta Stara wedle  spisu ludności z 1921 r. liczyła 66 zagród z 432 mieszkańcami, z tego 423 Polaków.

W obliczu zwiększających się przypadków mordów na Wołyniu, na początku roku 1943, w Hucie Starej i okolicach powstały ośrodki samoobrony. Dowodzone były przez oficera Korpusu Ochrony Pogranicza por. Leona Osieckiego.  Z czasem w rejonie tym zgromadziło się ponad 10 tys. Polaków. Od sierpnia 1943 r. w Hucie Starej stacjonował oddział Armii Krajowej dowodzony przez por. Władysława Kochańskiego „Bomby”, liczący ponad 500 partyzantów. W pobliżu wsi obecna była też partyzantka sowiecka.

16 listopada 1943 r., podczas nieobecności zgrupowania por. „Bomby”, które wyruszyło na akcję przeciw Niemcom, Huta Stara została zaatakowana przez liczące około 1200 osób oddziały ukraińskich nacjonalistów. Ciężkie i wyrównane walki trwały przez cały dzień

Na szczęście obrońców, z akcji powróciła żołnierze AK, którzy uderzyli na banderowców. Do ataku dołączyła partyzantka sowiecka. Banda UPA uległa rozbiciu i rozproszeniu ponosząc straty: ponad 100 zabitych i rannych. Straty obrońców wyniosły kilkadziesiąt osób.

Pod koniec grudnia 1943 r. oddział akowski, w wyniku porwania i uwięzienia jego dowództwa przez NKWD, opuścił Zasłucze i wszedł w skład 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK pod Kowlem. Po zajęciu ziemi przez Armię Czerwoną samoobrona została rozwiązana. Żołnierze zostali wcieleni do Ludowego Wojska Polskiego i oddziałów sowieckich. Polską ludność przesiedlono w lipcu 1945 roku na Dolny Śląsk. Opuszczona przez mieszkańców Huta Stara uległa zniszczeniu.