Ewa Felińska, działaczka niepodległościowa i jedna z pierwszych Sybiraczek, urodziła się we wsi Uznoha na Słucczyźnie (ob. obwód miński Białorusi) 229 lat temu – 26 grudnia 1793 roku.

Pochodziła z rodziny Wendorffów, średniozamożnych ziemian herbu własnego. Jej ojciec, Zygmunt, był członkiem adwokatury Nowogródka. W wieku 18 lat poślubiła Gerarda Felińskiego, będącego właścicielem wołyńskiej wsi Wojutyn (ob. obwód wołyński Ukrainy) oraz bratem Alojzego, poety, tłumacza oraz literaturoznawcy.

Małżeństwo osiadło w wołyńskich dobrach Felińskich i doczekało się sześciorga dzieci. Jednym z ich synów był Zygmunt Szczęsny Feliński – arcybiskup metropolita warszawski Kościoła katolickiego, zesłaniec, działacz charytatywny i kapłan kresowy, kanonizowany w 2009 roku. Po śmierci męża w 1833 roku Felińska przeniosła się z dziećmi do Krzemieńca.

Tam związała się z republikańskim i demokratycznym Stowarzyszeniem Ludu Polskiego, prowadziła jego francuskojęzyczną korespondencję. Organizacja została wykryta w 1839 roku przez władze carskie i Felińska trafiła na pięcioletnie zesłanie na Syberię oraz do Saratowa. Swoje wspomnienia ze zsyłki spisała i opublikowała w 1852 roku.

Była też autorką trzech powieści oraz kilku haseł w Encyklopedii Powszechnej Orgelbranda, jej nazwisko figuruje na liście twórców w pierwszym z 28 tomów. Zmarła w Wojutynie w 1859 roku.

Zobacz również: