210 lat temu, 22 czerwca 1812 roku, Napoleon Bonaparte ogłosił tzw. II wojnę Polską – był to początek wojny z Rosją.

Przekroczenie granicy przez Wielką Armię nastąpiło dwa dni później. W historiografii rosyjskiej wydarzenie to określane jest mianem „Wojny Ojczyźnianej 1812 roku”. Nazwa ta była inspiracją dla Stalina prawie 130 lat później, który wojnę z hitlerowskimi Niemcami nazwał „Wielką Wojną Ojczyźnianą”.

Cesarz Francuzów motywował swoją decyzję następująco:

„Jestem tu, aby raz na zawsze skończyć z tym barbarzyńskim kolosem Północy. Szpada została już dobyta. Trzeba ich zapędzić jak najdalej w ich lody, aby przez najbliższe 25 lat nie byli w stanie mieszać się w sprawy cywilizowanej Europy. Nawet za czasów Katarzyny Rosjanie prawie nie odgrywali żadnej roli w życiu politycznym Europy. Z cywilizacją zetknęli się dopiero przez rozbiór Polski. Nadszedł więc teraz czas, aby Polacy pokazali im, gdzie ich miejsce…

Bezpowrotnie minęły czasy, kiedy Katarzyna dzieliła Polskę, chwiejny Ludwik XV drżał ze strachu
w Wersalu, a caryca zachowywała się tak, że wychwalały ją wszystkie paryskie plotkary. Po spotkaniu
w Erfurcie Aleksander zrobił się zbyt zarozumiały, a już zdobycie Finlandii zupełnie przewróciło mu
w głowie. Jeżeli potrzebne mu są zwycięstwa, to niech się wyprawi na Persów, ale nie miesza się
w sprawy Europy. Cywilizacja odrzuca tych dzikusów z Północy. Europa obejdzie się bez nich.”

Rozpoczęcie wojny z Imperium Rosyjskim okazało się jednak początkiem końca potęgi napoleońskiej. Kampania zakończyła się tragedią dla Wielkiej Armii – z wojsk które w czerwcu przekroczyły Niemen, w grudniu pozostało zaledwie 10% stanu osobowego.

Zobacz również: