Oficjalne otwarcie Wileńskiej Szkoły Junkrów Piechoty w mieście nad Wilią miało miejsce 29 października 1864 roku – 158 lat temu.

Została powołana za panowania Aleksandra II, na fali reform rosyjskiego ministra wojny Dmitrija Milutina. Obok swojego moskiewskiego odpowiednika (tj. Moskiewskiej Szkoły Junkrów Piechoty) była najstarszą junkierską szkołą w Imperium Rosyjskim. Kształciła przede wszystkim przyszłych oficerów piechoty.

Szczytowy okres jej funkcjonowania to wojna rosyjsko-japońska (luty 1903 – wrzesień 1905), podczas której w Szkole kształciło się czterystu junkrów, podzielonych na cztery roty (kompanie). W 1910 roku w ramach kolejnych reform, tak samo jak reszta tego typu instytucji, utraciła status junkierski.

Siedziba szkoły znajdowała się na ulicy Zakrętnej, na wileńskiej Pohulance. Gdy we wrześniu 1915 po załamaniu się frontu wojska niemieckie zajęły obszar dzisiejszej Litwy, Wileńską Szkołę Wojskową ewakuowano do Połtawy, gdzie kontynuowała działalność pod tą samą nazwą. Rozwiązana przez bolszewików na początku 1918 roku.

Wśród absolwentów szkoły wymienić można Mykołę Szczorsa (dowódcę Ukraińskiej Armii Sowieckiej), Silvestrasa Žukauskasa (głównodowodzącego armii litewskiej w latach 1919-20), Johana Laidonera (Naczelnego Wodza Armii Estońskiej) oraz oficerów Wojska Polskiego: generałów Bronisława Bohaterewicza i Adama Mokrzeckiego, podpułkownika Antoniego Dubińskiego oraz porucznika Stefana Pogonowskiego.

Zobacz również: