Podczas I wojny światowej, 13 czerwca 1915 roku polscy ułani przeprowadzili szaleńczą szarżę na Rosjan przebijając jednocześnie ich trzy linie obrony.

Ułani należeli do dywizjonu kawalerii II Brygady Legionów, działającej wówczas na pograniczu Bukowiny i Besarabii, dowodzonego przez rotmistrza Zbigniewa Dunin-Wąsowicza.
13 czerwca w godzinach przedpołudniowych pozycjom austriackiej dywizji na prawym skrzydle Brygady zaczęły zagrażać nacierające oddziały rosyjskie.

Zbigniew Dunin-Wąsowicz – zdjęcie portretowe. fot. domena publiczna

W celu wyparcia Rosjan z pozycji we wsi Rokitna (obecnie Rokytne, obwód czerniowiecki Ukrainy) dywizjon miał zaatakować z lewej flanki, wspierając piechotę szturmującą trzy linie okopów rosyjskich. Rotmistrz Dunin-Wąsowicz osobiście poprowadził 1. szwadron ułanów, 2. szwadron powierzył porucznikowi Jerzemu Topór-Kisielnickiemu, zaś 3. szwadron porucznika Klasterskiego skierował do odwodu.

W ciągu kwadransa po przekroczeniu rzeczki Rokitnianki ułani przedarli się przez wszystkie trzy linie nieprzyjaciela. Z atakujących 64 ułanów wróciło sześciu, poległa niemal cała kadra dowódcza, w tym rotmistrz Dunin-Wąsowicz i porucznik Topór-Kisielnicki. Ciężkie poświęcenie Polaków zostało niestety zmarnowane, bowiem oddziały piechoty wsparły ułanów w niedostatecznym stopniu i finalnie do rozbicia rosyjskich pozycji nie doszło.

Szarża ułanów pod Rokitną – Wojciech Kossak

Imię bohaterów szarży nosił w okresie międzywojennym 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich. Walki pod Rokitną zostały także upamiętnione na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie, napisem na jednej z tablic, w okresie II RP i po 1990roku: „ROKITNA 13 VI 1915”.

Zobacz również: