Maksim Bahdanowicz, prozaik, poeta oraz krytyk i tłumacz literatury, urodził się w Mińsku 131 lat temu – 9 grudnia 1891 roku.

Jego ojciec, Adam, był etnografem, po śmierci matki rodzina przeniosła się w 1896 roku do Niżnego Nowogrodu i Jarosławia, gdzie młody Bahdanowicz ukończył gimnazjum oraz studia prawnicze. Mimo wychowywania się bez styczności z kulturą i żywiołem białoruskim, był on świadom swojego pochodzenia, ponoć wiersze po białorusku pisał już w wieku dziesięciu lat.

Jego debiut poetycki nastąpił w 1907 roku pojawieniem się utworu poetyckiego „Muzyka” na łamach wydawanej w Wilnie białoruskiej „Naszej Niwy”. Główna jego twórczość koncentruje się na motywach folklorystycznych, wynikających z umiłowania do wolności oraz pragnienia niepodległości białoruskiej ojczyzny. Bahdanowicz przeplata wątki typowo romantyczne z realistycznymi, pisał także prozę oraz był autorem przekładów Schillera i Horacego na białoruski.

Rodzinną przypadłością Bahdanowiczów była gruźlica, która zabrała matkę oraz brata Maksima, Wadima. Sam poeta także chorował, w celach zdrowotnych wyjeżdżał do Jałty, na Krym. Tam też zmarł wiosną 1917 roku, w wieku zaledwie 26 lat.

W latach 1892-96 rodzina Bahdanowiczów mieszkała w Grodnie, gdzie w ich domu w roku 1982 otwarto muzeum poświęcone Maksimowi.

Zobacz również: