Pogrzeb przypadkowej ofiary zamieszek przerodził się w bitwę pomiędzy robotnikami Lwowa a policją. Robotnicy sympatyzujący z sowietami, zostali rozpędzeni szablami i karabinami przez konną policję. II RP musiała nieustannie się zmagać z wewnętrzną agenturą ZSRR dążącą do destabilizacji państwa Polskiego.

80 lat temu doszło do krwawego wydarzenia „Krwawego czwartku” we Lwowie. Do krwawych zamieszek doszło na pogrzebie przypadkowo zabitego podczas zamieszek 14 kwietnia 1936 roku robotnika Władysława Kozaka:. Podczas pogrzebu w wyniku nie zastosowania się uczestników pogrzebu na apele władz. Policja zagrodziła trasę konduktu i po wielu nie owocnych namowach oddała pierwszą salwę z karabinów prosto do uczestników konduktu. Dwie osoby zostały zabite na miejscu. Było wielu rannych. Robotnicy na policyjne kule i gumowe pałki odpowiadali kamieniami. Uczestnicy konduktu o niszczyli szyby wystawowe i rabowali sklepy. Policja zareagowała używając szabel, a potem broni palnej, w tym karabinów. Protestujący posunęli się do ataku na koszary policyjne. Według propagandowej prasy sowieckiej to policjanci z koszar zaatakowali kondukt i strzelali do niego z dachu i okien koszar. Zaatakowano także więzienie. Pod teatrem doszło natomiast do gwałtownych starć. Protestujący przewrócili tramwaje, tworząc z nich barykady i wyrywali bruk, który miał służyć jako broń. Walki trwały tego dnia także w innych miejscach miasta, także z użyciem broni palnej. Według niektórych relacji policja strzelała do przeciwnika także z broni maszynowej. Spokój w mieście został zaprowadzony dopiero w nocy, gdy na ulice wyprowadzone zostało wojsko. Według władz zginęło 19 osób, a według komunistów 31 osób zabitych na miejscu i 18 zmarłych w szpitalach. Ponad 300 osób rannych trafiło do szpitali. Zniszczenia miasta wyniosły milion ówczesnych złotych. Władze II RP, widząc zagrożenie ze strony komunistów stanowczo rozprawiały się organizacjami bolszewickimi.