Był legionistą, działaczem społecznym, generałem brygady Wojska Polskiego. We wrześniu 1939 roku dowodził obroną Warszawy, po kapitulacji stolicy trafił do niewoli niemieckiej, w której przebywał aż do oswobodzenia przez Amerykanów w 1945 roku.

Walerian Czuma urodził się 24 grudnia 1890 roku w Niepołomicach. Odbył naukę w szkole powszechnej w Kętach i gimnazjum klasycznym w Wadowicach. Studiował na wiedeńskim wydziale rolnym. Należał do Związku Strzeleckiego. Walczył jako legionista, był dowódcą plutonu, a następnie kompanii i batalionu. Brał udział we wszystkich zmaganiach II Brygady Legionów i odniósł ciężkie rany na polu bitewnym pod Polską Górą 4 lipca 1916 roku. Okres międzywojenny spędził na różnych stanowiskach dowódczych. Działał aktywnie jako działacz społeczny. Jednym z owoców jego pracy było zainicjowanie budowy Cmentarza Obrońców Lwowa.

3 września 1939 roku został dowódcą obrony Warszawy. Udało mu się zorganizować siłę 70 tysięcy żołnierzy i oficerów złożonych z rozbitych jednostek wycofujących się w kierunku stolicy oraz z cywilnych ochotników. Do 29 września odpowiadał za całość obrony stolicy, a gdy skapitulowała, dostał się do niemieckiej niewoli. Do 1945 przetrzymywano go w Oflagu VIIA Murnau, z którego wyzwolili go Amerykanie. Po wojnie udał się na emigrację do Wielkiej Brytanii, gdzie 7 kwietnia 1962 roku.