W czasie wiosennej kampanii wojny polsko-rosyjskiej lat 1830-1831 doszło do ofensywy Prądzyńskiego, podczas której stoczono szereg zwycięskich dla Polaków bitew. Jedną z nich była bitwa pod Iganiami.

W nocy z 29 na 30 listopada 1830 roku wybuchło powstanie listopadowe. Było to jedno z wielu polskich zrywów narodowych zakończonych porażką. Polacy okazywali jednak męstwo i odnosili zwycięstwa, czym wzbudzali sympatię wśród opinii międzynarodowej. Bitwa stoczona 10 kwietnia 1831 roku pod Iganiami była tego przykładem.

Nieprzypadkowo doszło do bitwy w tym miejscu. Lężąca na drodze do Siedlec wioska znajdowała się nieopodal nowoczesnej drogi, którą wybudowano w latach 1820-1823. Droga łącząca Warszawę i Brześć była strategiczna, a to dlatego, że umożliwiała komunikację dla armii nawet w okresie roztopów. Korpus rosyjski dowodzony przez generała Rosena musiał zdobyć panowanie nad tym traktem, jeżeli chciał zdławić powstanie. Polacy zaś musieli stawić im czoła.

Armia generała Prądzyńskiego maszerowała na Siedlce, gdy to na jej drodze pojawił się wycofujący się korpus rosyjski. Prądzyński dysponował siłą 7 tysięcy żołnierzy i 14 armat przeciwko 10 tys. Rosjan i 36 działom. Bitwa rozpoczęła się od Polskiego natarcia. Gdy zdawało się, że to nieprzyjaciel odniesie sukces, generał Ignacy Prądzyński rzucił do walki ostatni obwód. Kontratak Polaków zaskoczył całkowicie przeciwnika, który popadł w rozsypkę i musiał się wycofać. Rosjanie stracili blisko 5 tysięcy swoich ludzi, podczas gdy straty strony polskiej wyniosły zaledwie 400 żołnierzy. Udało nam się nie tylko rozbić przeciwnika, ale także zmusić go do opuszczenia Królestwa Polskiego. Zajęliśmy przy okazji jego magazyny w Siedlcach.

Niestety nie wykorzystano tego sukcesu i nie poszliśmy krok dalej. Naczelny dowódca powstania zakazał kontynuowania ofensywy i nie przekuto tego wspaniałego zwycięstwa taktycznego w zwycięstwo strategiczne. Fatalna decyzja Skrzyneckiego zaprzepaściła szansę na całkowite wyparcie wroga z terenu Królestwa.