Stanisław Wojciechowski był drugim prezydentem II Rzeczpospolitej, następcą zastrzelonego Gabriela Narutowicza. Pełnił swoje obowiązki aż do przewrotu majowego, gdy zastąpił go Ignacy Mościcki.

Stanisław Wojciechowski urodził się 15 marca 1869 roku w Kaliszu. Wychowywał się w rodzinie szlacheckiej w duchu patriotycznym, w której żywe były wspomnienia powstania styczniowego. Gdy ukończył gimnazjum w Kaliszu i wyjechał na studia do Warszawy, pierwszy raz zetknął się ze środowiskami polskich nacjonalistów i socjalistów.

Początkowo związał się ze środowiskiem narodowym, ze Związkiem Młodzieży Polskiej „Zet”, do którego wstąpił w roku 1890. Jednak już w następnym roku został członkiem socjalistycznego Związku Robotniczego. Na jego decyzję wpłynął Edward Abramowski. Wojciechowski upatrywał szansę na odzyskanie niepodległości w ruchu robotniczym, aczkolwiek nie popierał jej rewolucyjnych i terrorytstycznych metod. Wydarzenia z lat 1904-1905 miały decydujący wpływ na zaprzestanie działalności socjalistycznej. Po tej rewolucji angażował się jako działacz spółdzielczy. Był członkiem Towarzystwa Kooperatystów.

W czasie I wojny światowej był członkiem Centralnego Komitetu Obywatelskiego w Warszawie. Nie podzielał poglądów Józefa Piłsudskiego i był zdania, że powinniśmy się związać z siłami państw Ententy. Jego działalność polityczna opierała się na szukaniu nici porozumienia między polskim narodowcami i socjalistami. Po wojnie zajmował się działalnościa społeczną.

W latach 1919-1920 pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych. Od 1920 roku był członkiem Polskiego Stronnictwa Ludowego-Piast. W grudniu 1922 został prezydentem RP i sprawował swój urząd do przewrotu majowego, w czasie którego musiał ustąpić ze swojego stanowiska. Wówczas zaprzestał działalności politycznej i skupił się na działalności naukowej. Zmarł 9 kwietnia 1953 roku w Gołąbkach.