Przed wojną był profesorem Uniwersytetu Lwowskiego. Zajmował się filozofią i był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli fenomenologii. Jego dorobek naukowy uznawany jest za niezwykle bogaty i różnorodny.

Roman Ingarden urodził się 5 lutego 1893 roku w Krakowie. Był synem Romana Kajetana Ingardena, inżyniera-hydrologa, oraz Witosławy z domu Radwańskiej. Uczęszczał do Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie, gdzie w 1911 roku uzyskał świadectwo dojrzałości. W tym samym rozpoczęła się jego edukacja akademicka, gdy podjął studia filozoficzne na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Jego głównym mentorem na lwowskiej uczelni był Kazimierz Twardowski, założyciel filozoficznej szkoły lwowsko-warszawskiej. W międzyczasie zajmowała go muzyka, literatura i sport. Dążył do wszechstronnego rozwoju – intelektualnego, duchowego i fizycznego.

W czasie studiów przenosił się pomiędzy różnymi ośrodkami akademickimi w kilku europejskich miastach – ze Lwowa wyruszył do Getyngi, Wiednia i Fryburga. W tym czasie poznał Edmunda Husserla i jego filozofię fenomenologiczną. Pod skrzydłami tego niemieckiego filozofa i matematyka przygotowywał swoją rozprawę doktorską. W styczniu 1918 roku uzyskał tytuł doktora, a następnie powrócił do kraju, gdzie rozpoczął działalność naukową i pedagogiczną. Był nauczycielem w warszawskich, toruńskich i lubelskich gimnazjach. W roku 1924 uzyskał habilitację, dzięki której mógł zostać docentem, a w roku 1933 został profesorem Uniwersytetu Lwowskiego. Równocześnie rozwijał swój warsztat naukowy i krystalizował swoje filozoficzne poglądy. Prowadził własne badania, pracował nad swoimi tekstami i utrzymywał kontakty naukowe ze słynnymi uczonymi – ze wspomnianym wcześnie Husserlem, a także z Martinem Heideggerem, Edytą Stein i Hedwig Conrad-Martius.

Podczas drugiej wojny światowej przebywał we Lwowie. Pracował nad swoim najważniejszym dziełem, które zatytułował „Spór o istnienie świata”. Ingarden napisał później, że praca nad tą książką pomogła mu przetrwać duchowo w tych trudnych czasach. Jednocześnie brał udział w tajnym nauczaniu akademickim. Był również nauczycielem matematyki w szkole zawodowej dla Polaków. Po wojnie przeniósł się do Krakowa, gdzie rozpoczął pracę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1946 roku został profesorem zwyczajnym i powierzono mu stanowisko kierownika II Katedry Filozofii na krakowskiej uczelni. Zaangażował się w bardzo intensywną pracę dydaktyczną i badawczą

W roku 1950 naraził się komunistycznym władzom. Jego dorobek naukowy został uznany za nieprawomyślny i niezgodny z obowiązującą ideologią państwową. Z tego powodu odsunięto go od pracy na uniwersytecie. Podczas przymusowego odpoczynku od obowiązków akademickich pracował nad tłumaczeniem „Krytyki czystego rozumu” Immanuela Kanta oraz pisał kolejne tomy swojego dzieła „Spór o istnienie świata”. W roku 1957 powrócił do pracy na uczelni i ponownie powierzono mu katedrę filozoficzną na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pracował tam do 1963 roku, gdy postanowił przejść na emeryturę. Ciągle pozostawał aktywnym filozofem – pisał, podróżował, kontaktował się ze swoimi uczniami i studentami. Roman Ingarden zmarł nagle 14 czerwca 1970 roku w Krakowie. Jego pogrzeb odbył się 16 czerwca, spoczął na Cmentarzu Rakowickim.

Ingarden w swoich dociekaniach naukowych zajmował się estetyką, epistemologią i ontologią. Był przedstawicielem fenomenologii, czyli kierunku filozoficznego polegającego na opisie i oglądzie tego, co bezpośrednio jest dane. Za jego życia ukazało się ponad 220 prac, w większości napisanych po niemiecku. Sam Ingarden w trakcie swojej pracy dydaktyczno-naukowej i licznych podróży wygłosił niemal 300 odczytów.

Zobacz również: