Życie Walerego Łozińskiego było bardzo burzliwe, choć nie trwało długo. Jego orężem było pióro, ale nader często sięgał też po kieliszek i szablę. Miłował się w pijatykach, które ze względu na jego porywczość potrafiły przeistaczać się w bijatyki. Pisarz i publicysta, którego dorobek literacki byłby większy, gdyby żył nieco dłużej.

Przyszedł na świat 15 stycznia 1837 roku. Urodził się w Mikołajowie w rodzinie drobnoszlacheckiej. Był synem Waleriana Łozińskiego, który sprawował urząd mandatariusza i poczmistrza. Uczęszczał do gimnazjum w Samborze, którego nie ukończył – został wyrzucony pod pretekstem uczestnictwa w działalności politycznej, choć mogło to być spowodowane także jego buntowniczym charakterem. Otrzymał wilczy bilet, który uniemożliwił mu kontynuowanie edukacji w innych placówkach oświatowych. Dzięki wstawiennictwu Karola Szajnochy, który był jego kuzynem, znalazł zatrudnienie we lwowskich redakcjach i wydawnictwach. Początkowo współpracował z redakcją „Gazety Lwowskiej”. Później pisywał na łamach „Dziennika Literackiego”, „Czytelni dla Młodzieży”, „Rozmaitości” oraz czasopisma „Dzwonek”.

Przebywał we Lwowie od 1856 roku. Atmosfera panująca w mieście nie napawała optymizmem, jeżeli chodzi o przemiany polityczne i społecznego. Dla większości mieszkańców charakterystyczna była apatia i bierność, a wśród młodzieży dominowały postawy hulaszcze. Taka otoczka nie przeszkadzała Łozińskiemu, który rozwijał się intelektualnie nawiązując kontakty ze znanymi twórcami, ale bywał też na imprezach i spotkaniach u osób wywodzących się raczej z nizin społecznych. Łoziński uważał, że pośród miejskiej biedoty, chłopstwa i drobnej szlachty mogą rozwijać się nowe wartości

Łoziński zyskał szacunek i cieszył się sporą popularnością. Wyróżniał się nietuzinkowym stylem i talentem literackim. W swojej twórczości nie bał się poruszać trudnych tematów. Poruszał problematykę narodową, w której nie obce mu były wątki odnoszące się do rabacji galicyjskiej czy rozruchów okresu Wiosny Ludów. Swoją odważną twórczością naraził się jednak władzom austriackim, przez co poddawany był zabiegom cenzorskim ze strony urzędników.

Jego najbardziej znaną powieścią był „Zaklęty dwór”, który uchodzi za pierwszą pozycję z gatunku sensacyjno-przygodowego. Dzieło to ukazywało się początkowo w odcinkach, które ukazywały się w „Dzienniku Literackim”. Zostało wydane jako samodzielna pozycja w 1859 roku. Po śmierci autora wydawano ją około 60 razy.

Walery Łoziński był też szeroko znany we Lwowie za sprawą awanturniczego temperamentu. Był znany ze względu na swoje zamiłowanie do libacji alkoholowych i często urządzanych awantur. W pewnym momencie ujawniła się również jego pojedynkowa natura, która doprowadziła do jego przedwczesnej śmierci. 10 stycznia 1861 roku przystąpił do pojedynku z Karolem Ciszewskim, który był jego redakcyjnym kolegą. Do walki na szable doszło ze względu na rywalizację o względy Anieli Przyłęckiej. W czasie walki Łoziński został trafiony w skroń i odniósł ciężką ranę, która doprowadziła do jego śmierci 30 stycznia 1861 roku. Zmarł na skutek  zapalenia opon mózgowych i zakażenia krwi, co było spowodowane odnowieniem się dawnego urazu z wcześniejszego pojedynku.

Zobacz również: