Bitwa pod Kaliszem, będąca największym starciem zbrojnym podczas wojny domowej w Polsce (1704-06), miała miejsce 29 października 1706 roku – 316 lat temu.

Wojska konfederacji warszawskiej Stanisława Leszczyńskiego i ich szwedzkich sojuszników zostały otoczone przez Rosjan, Sasów i konfederatów sandomierskich króla Augusta II. Michał Potocki, stronnik Leszczyńskiego, wraz z dowodzonymi przez siebie oddziałami próbował zbiec nocą z otoczonego obozu, lecz został szybko rozbity przez Kozaków.

Reszta armii konfederatów warszawskich oraz Szwedów w okrążeniu poddała się nad ranem 30 października. Zaś tego wieczora, po trwającym niemal cały dzień ostrzale z dział, skapitulowała szwedzka załoga samego Kalisza.

Zwycięstwo stronnictwa saskiego było absolutne, dowodzący siłami szwedzkimi generał Mardefelt oraz czwórka jego najwyższych rangą oficerów dostali się do niewoli, tak samo jak Józef Potocki i kilku tysięcy podległych mu żołnierzy. August II część z jeńców konfederackich i zdobyczy wojennych przekazał Rosjanom. Szwedzcy żołnierze i oficerowie zostali jednak uwolnieni, a to z powodu zawartego z Karolem XII pokoju w Altranstädt.

Najgorzej na bitwie wyszedł Kalisz – miasto znacznie ucierpiało przez wojnę, a szczególnie oblężenie. Pożary, straszliwy głód i epidemia dopełniły dzieła – pod koniec 1706 roku Kalisz miał nie więcej niż tysiąc mieszkańców.

Zobacz również: